Dokter observeert maagdelijkheidsonderzoek en ontmaagding van jonge patiënt

In de afgelegen ruimtes van een ziekenhuis wachtte een jonge patiënt, gedrapeerd in een witte japon, zenuwachtig haar routineonderzoek af. De ruimte was gevuld met een griezelige stilte terwijl de dokter, gewapend met zijn gereedschap, zich voorbereidde om zich te verdiepen in de diepten van haar meest intieme gebied. De sfeer was van verwachting geladen terwijl de lucht dik was van de geur van medische alcohol en het zachte ritsel van latexhandschoenen. De cameralens legde elk moment vast, van de eerste onderzoekende vingers tot de laatste, triomfantelijke daad van ontmaagding. De jonge vrouw, voorheen onaangetast, ervoerd, ervoerde nu het verlies van haar maagdelijkheid, een rite passage van dat einde van haar intimiteit. De arts, een stille transformatie, de stille transformatie van zijn gezicht, het ontvouwen van zijn gelaat, het zachte geruis van het gemaskerde gezicht, het loskoppelen van haar benen, het losmaken van de camera, was niet zomaar een stap in de medische wereld; deze ontdekking was geen stap in de richting van een medisch onderzoek.